Comecei a facer teatro no grupo O Facho, unha agrupación cultural que tiña un grupo de teatro afeccionado moi coñecido. Era o ano 1983. Comecei indo polos ensaios, porque me gustaba o teatro, asistir ás representacións e creo que tamén me influíu o feito de que un irmán meu tamén actuara algunha vez. Como dicía ía polos ensaios e un día faltou un dos actores e pedíronme que pasara eu o papel. Aceptei, gustoulles, e na seguinte obra xa me incluíron no reparto. En O Facho fixen dúas representacións.Continuei en “Tespis” e despois duns anos comecei como profesional co grupo Teatro do Atlántico, chamado por Xulio Lago; alí coincidín cos actores máis coñecidos da escena galega como Vidal Bolaño, Miguel Pernas...
Alá polos 90 pasei a facer moitas obras con Fernando Morán. Eran producións moi duras, sen subvención, nas que tiñamos que sufragar os gastos e incluso pedir préstamos. Unha das montaxes que lembro con máis agarimo é Pedro e o capitán de Mario Benedetti. Fixémola por encargo de Amnistía Internacional, e en especial lembro un pase no Mosteiro de Sobrado, que fixeramos porque dous monxes eran socios de Amnistía; pero foramos a onde foramos espertaba moito interese e fixemos moitas representacións para o que é habitual no teatro galego.
Despois pasei a traballar de forma máis continuada con Espello Cóncavo e Teatro Galileo, e continúo.
O meu sitio no teatro é ser actor, aínda non me vexo dirixindo. O que máis disfruto é o proceso de creación, como vas comprendendo o teu personaxe e evidentemente... representando.
Xabier Pan no catálogo da AAAG.
Sempre quixen ser actriz. Lembro que convencín a miña nai para que me levase a ver unha obra na que actuaba Lola Herrera, e que non me querían vender a entrada porque era moi nena; pero conseguino…e quedei fascinada. Eu quería “iso”. Sempre tiven esa fascinación por actuar.Son da Coruña. Empecei a facer teatro con 7 anos no colexio Alborada, cando puxeron esta actividade. Un detalle bonito é que con 9 anos fixen o papel protagonista do libro de Euloxio R. Ruibal Amor bufo.
No instituto de Elviña formei parte do grupo Sardiña. O que máis lembro é que o primeiro curso aínda non podía formar parte do grupo; entón falei cos compañeiros e con axuda de profesores montei unha obra. Co grupo Sardiña fixen moitas obras e representacións; tamén dirixín Unha rosa é unha rosa, e lémbroa con moito cariño. Sigo vinculada ao grupo e dirixín o ano pasado As Troianas. A experiencia cos compañeiros, disfrutar e descubrir é o mellor do teatro escolar; aínda que hoxe en día moitos rapaces están máis interesados en facerse famosos que no teatro.
Estudei xornalismo, pero a realidade é que quería dedicarme ao teatro.
O que quero ser é actriz.
Comecei a miña andaina teatral no grupo Sardiña do instituto de Elviña. Estiven do 86 ao 93. Alí actuei en cinco obras, todas adaptacións de orixinais de Plauto. Tamén fun axudante de dirección entre os anos 92 e 93. Saín do instituto con máis de cen representacións ás costas, cifra máis ca respectable para os anos que tiña.Despois fun á universidade. Comecei Económicas na Coruña, pero os estudos eran algo secundario. Tanto era así, que ao saber que o teatro universitario estaba mellor en Santiago, decidín cambiar a matrícula para alá. E entrei na Aula de Teatro da Universidade de Santiago. Logo dirixín a Aula de Teatro do Campus de Ferrol, porque desde a Universidade había interese en que houbese un grupo de teatro alí.
Xa comezo como profesional como protagonista de Mario e Manfredo de Manuel Lourenzo, dirixida por el tamén, que xa me coñecía do grupo Sardiña e tamén porque fixera un curso de interpretación con el.
Despois coñecín a Vidal Bolaño, co que traballei na compañía Teatro do aquí ao longo de nove anos aproximadamente, e do que podo dicir que foi a miña maior influencia ata o de agora, todo un mestre. No primeiro espectáculo apostou por facer un casting para actores universitarios. Tiven a tremenda sorte de ser seleccionado para aquela peza, e a partir dalí estiven en case todos os espectáculos que fixo nos seus últimos anos.
Tamén participei en tres obras do Centro Dramático Galego, dúas baixo a súa dirección.
Paralelamente puxen en marcha a miña primeira empresa persoal, Teatro da Bufarda, na que podía explotar outras dúas facetas que aínda non explorara, mais que sempre tivera gana de emprender: a dirección e mais a escritura. E así é que nestes anos, Teatro da Bufarda representou varios textos escritos e dirixidos por min, entre obras orixinais e adaptacións.
Na actualidade, ademais de Zardigot, participo na serie da galega Valderrei, na que interpreto o papel de Carlos.
Soldado I, Home, axudante de dirección. X. A. Garrido "Gari"
0 Comentarios Publicado por iolanda sm o 19/03/07 ás 15:44.
Nacín na Coruña e aquí vivo actualmente. Estou no mundo do teatro dende a escola. Sempre me gustou facer de alguén que non son, unha esquizofrenia moi ben levada.Xa na facultade de Filoloxía estaba no grupo de teatro de Paco Nodar. Con el representamos A Balteira.
Fixen dobraxe, monólogos; un cómico moi polifacético, como tantos dos meus compañeiros. O meu contacto con Arturo e Espello Cóncavo vén desde a miña participación en Terapia de grupo, onde estabamos varios monologuistas contando a nosa historia, pero dándolle o tratamento dun argumento teatral. E en canto aos outros actores da actual compañía, moitos deles xa os coñecía da representación de Peter Pan.
No Zardigot, en principio, estaba só de axudante de dirección e por mor da baixa de un actor pasei a ocupar o seu papel, pois non había temo para máis castings.
Á hora de elixirmos os actores e actrices para os personaxes, xa durante a lectura, para cada un deles tes varios profesionais en mente. Nós tiñamos bastante claros a Xavier, Mejuto, Digón, Rodri e Sacha.
Tamén me gusta o mundo da escrita dramática. Teño algunha peza como Matar a Sísifo, Magnolia, ou Fillos da cinza mais aínda non as publiquei.
Etiquetas: actor, axudante de dirección, elenco, Equipo técnico
Nacín en Rábade, onde me criei. Máis tarde fun vivir a Lugo e xa con dezasete anos mudeime á Coruña, onde me matriculei na carreira de filoloxía inglesa. Na universidade empecei a miña carreira como actor en diferentes grupos teatrais, chegando a participar en sete montaxes. Ó mesmo tempo, e tendo xa bastante claro que quería dedicarme a esta profesión, comecei a estudar arte dramática en diferentes escolas na Coruña. Logo chegaron as probas para a televisión, onde traballei en varias teleseries. Tamén participei nun bo número de curtametraxes e en diversas campañas publicitarias. Na actualidade teño a sorte de combinar o meu traballo na televisión co do teatro.Non sabería dicir se prefiro traballar na televisión ou no teatro. Cada medio ten o seu encanto e a súa complicación e metodoloxía, pero ao final redúcense ao mesmo: traballar cos sentimentos. Do teatro gústame o contacto directo co público, a emoción xusto antes de abrir o telón, a maxia na que se mergullan actores e espectadores.
Ser actor é unha profesión difícil na que hai que estudar e traballar moito. Detrás das cámaras e do telón hai moitas horas de ensaios, de estudar guións, de traballar a expresión corporal e a voz, de esperar, de frío, moito frío, de calor, moita calor, de imprevistos; e na que tes que estar preparado para facer todo aquilo que os personaxes queren que fagas para lles dar vida. Pero logo de ter traballado tanto, unha vez que se abre o telón ou se acende a televisión, o resultado paga a pena e dá forzas para seguir adiante.
Polo ano 74 estaba na Laboral e xa alí formaba parte do grupo de teatro que tiñan. No 77 vivín as Mostras de Ribadavia en vivo e en directo. Posteriormente simultaneo Filoloxía e Belas Artes en Santiago, e máis tarde comezo cos estudos de Filosofía. Pero non me enchía. A miña vocación xa era o teatro. Traballei tamén para a televisión, o cinema. Sobre todo na construción de decorados. Se teño que elixir entre un destes dous medios, quedo co teatro: é máis repousado, adícaslle máis tempo, vívelo máis intensamente…, o outro é máis industrial.O decorado para o Zardigot xurdiu xa na primeira lectura da peza. Segundo lía, víñame á mente o teatro clásico grego. Cambiándolle o nome poderiamos estar ante unha peza da traxedia grega. Faleino con Arturo e construímos o que vedes.
Eu asistín á representación que Teatro Circo fixera no ano 75. Alí non había decorado, os actores estaban sós no centro e os espectadores ao redor. Nós puxémoslle decorado. A súa construción foi rápida, igual que a idea para darlle forma. Esperemos que lles guste aos espectadores.
Etiquetas: actor, atrezzo, elenco, Equipo técnico, escenógrafo, vestiario
O meu nome é Xosé Luís López Fernández, pero todos me chaman Sacha. Os meus primeiros contactos co mundo do teatro foron por hobby, por coñecer xente, por abrirse un aos demais e deixar de lado a timidez. E así, en 1989, xa con 24 anos, metinme na Escola Municipal de Teatro de Narón. Gustaba moito dos traballos dos obradoiros de teatro. Comecei con Luís Ramos, que aínda está na escola de Narón. Un día foi gravar por alí a televisión local e iso foi como un subidón de adrenalina.Creamos a compañía de teatro profesional Caroza teatro, non vixente actualmente. Representabamos obras propias escritas por Xavier Prieto.
Traballei como animador á lectura en bibliotecas. Gústame o contacto coa mocidade, non entendo o de insistirlles sempre no de “silencio, silencio”, hai que buscar o xeito de que estean coa mente ocupada no que nese momento queremos.
O meu obxectivo sempre o tiven claro, todo o meu traballo ía estar vinculado ao teatro, e en canto lle ves resultados profesionalízaste e adícaste por completo a isto, ata fun secretario da Asociación de Actores.
Ao Arturo xa o coñecía porque ía por Narón, e alí estaba eu, axudando no que puidese ás compañías que nos visitaban. Sería polo ano 90 ou 91. É a primeira vez que traballo con Espello Cóncavo.
Se me desen a elixir entre o teatro ou a televisión diría que non teño preferencias. Cada medio é diferente. Coñecelos todos é valido para seguir formándose. Iso si, non me condicionan as retribucións económicas á hora de escoller, e se nalgún caso, poñamos por exemplo, unha obra de teatro non deu o resultado que agardaba polo que sexa: porque non era tan boa como crías, pola mala distribución…, nada me bota para atrás. Eu vivo ao día.
E se andamos con gripe o día da estrea, aí estamos enriba do escenario. Hai que seguir adiante. Ademais, no teatro fas de todo, formas parte dunha compañía. Nesta profesión aprendes sobre todo a respectar, desde o que vai montar ata o director.
Gústame o meu traballo. Estou nisto por transmitir a vivencia dos personaxes. Neste caso a dureza do Zardigot, das accións impostas, das vidas manipuladas pola guerra.
Uxío, un vello de espírito mozo, que fai de Vello
3 Comentarios Publicado por Xoán o 13/03/07 ás 16:13.
Chámome Uxío Losada Sesmonde. Nacín en Guitiriz o 4 de agosto de 1944. Agora vivo en Cesuras.Metinme nisto do teatro nos anos oitenta e pico; xa vedes, unha cousa de vellos. Todo comezou porque o cura da parroquia me enleou para facer un papel na obra A Gaiola co grupo de teatro afeccionado Monte Medela e a partir de aí xa non puiden deixar este mundo. Representamos: A Gaiola, O acahado do castro, Os cravos de prata.
Asistín a un curso de teatro en Casa HAMLET con Manuel Lourenzo e Paulo Serantes. Logo asistín aos cursos da Escola Municipal de Teatro de Betanzos impartidos por Casa HAMLET desde o ano 2003, participando nas obras: A doncela Guerreira, De amigo e amor, Inverno de alcobiteiras, Tristán García...
Actuei facendo o papel de Foucellas en Galicia para o mundo e tamén de figuración nas series: As Leis de Celavella, Terras de Miranda e A vida por diante.
Na actualidade son socio do Grupo de Teatro Brétema de Betanzos.
Do teatro gústame todo. Aínda que os ensaios sexan tarde, aínda que non teñamos bos locais para o noso traballo, aínda que sempre esteamos de acó para aló, a experiencia de representar ante o público compensa todo.
Nacín en San Román de Cervantes e fun á escola en Vilafranca do Bierzo. Fixen algunhas cousas no teatro escolar que é onde se lle colle o gusto de ver o teatro e de representalo e onde destaca a creación de obras entre os rapaces. Logo marchei a Becerreá e alí comecei o instituto e por último funme a Sada.En Sada comecei a facer contacontos para os nenos, contratado polo Concello. Cada semana facía unha creación nova. Lin moitos contos. Busquei historias da literatura infantil universal, outros que me contaran a min... e fixen a miña interpretación. Estiven facendo estas representacións ata o 2000. Fixen máis de 400 representacións. Paralelamente facía teatro co grupo da ONCE, que se chama Valacar e dirixe Arturo López. E foi nestas cando se deu o boom dos monologuistas grazas a El Club de la Comedia, non porque fose unha novidade, gustou sempre. E comecei a presentarme e concursos. Dei máis de 200 representacións cos meus espectáculos. Con Zardigot é a segunda vez que traballo con Espello Cóncavo.
Entrevista con Oswaldo Digón en La Voz de Galicia.
Oswaldo en empuje.net
Chámome Ana e nacín nunha aldea do concello de Mazaricos, o día 5 de marzo do 65. Son, diría eu, unha piscis de libro. Cando tiña 14 anos fun estudar a Santiago e alí vivín durante outros 14 anos máis. O meu fillo naceu en 1990. Actualmente vivo en Oleiros.O comezo da miña traxectoria profesional foi a dobraxe; era o ano 1985 e acababa de crearse a TVG. Despois de diversos cursos de ortofonía, dicción, interpretación, dramaturxia con profesores tan marabillosos como Jesús Aladrén ou Natalia Zvereva decidín embarcarme na aventura do teatro, montando compañía propia, e no 1996 debutaba coa obra As criadas de Jean Genet.
Desde entón seguín traballando ininterrompidamente en teatro, pero con outras compañías, porque descubrín que non quería ser empresaria, senón actriz. Participei en moitos espectáculos de Teatro Galileo e esta é a segunda ocasión que traballo coa compañía de Espello Cóncavo e baixo a dirección de Arturo López, quen antes me dirixira en As Troianas.
Despois do teatro veu a televisión. Primeiro en Mareas Vivas. Alí daba vida a Pitusa, a secretaria do xulgado namorada do percebeiro Currás. Posteriormente en As leis de Celavella, na que representaba o papel de Leocadia, a dona do café.
Actualmente compaxino dobraxe, teatro e televisión, tres ámbitos diferentes, pero unha soa profesión: actriz.
Teño a sorte de traballar no que me gusta, interpretar, poñerme na pel do personaxe, darlle vida e darlle alma. Gústame sentir, que os meus personaxes disfruten ou padezan, pero só o tempo que dura a escena. Aprendo deles, porque é poñéndose na pel do outro a maneira de coñecelo e saber por qué é de determinada maneira.
No meu caso o segredo desta profesión consiste en buscar dentro de min aquilo que está acorde co personaxe a traballar. Eu penso que todos os seres humanos estamos feitos da mesma esencia, que cada persoa é un todo, e aí é onde tes que mergullarte para buscar, para recoñecer en ti a vítima e o verdugo, o comediante e o depresivo. Todos somos todo, todos temos todas as facetas. Para crear un personaxe só hai que sacar a relucir as que resulten máis convenientes para a súa configuración. O personaxe pide e o actor dá. Non me pelexo con el, instálome na súa enerxía e déixome fluír.
Ana na Galipedia, a wikipedia en galego.
Ana no catálogo da aadteg.
