Nacín en Rábade, onde me criei. Máis tarde fun vivir a Lugo e xa con dezasete anos mudeime á Coruña, onde me matriculei na carreira de filoloxía inglesa. Na universidade empecei a miña carreira como actor en diferentes grupos teatrais, chegando a participar en sete montaxes. Ó mesmo tempo, e tendo xa bastante claro que quería dedicarme a esta profesión, comecei a estudar arte dramática en diferentes escolas na Coruña. Logo chegaron as probas para a televisión, onde traballei en varias teleseries. Tamén participei nun bo número de curtametraxes e en diversas campañas publicitarias. Na actualidade teño a sorte de combinar o meu traballo na televisión co do teatro.
Non sabería dicir se prefiro traballar na televisión ou no teatro. Cada medio ten o seu encanto e a súa complicación e metodoloxía, pero ao final redúcense ao mesmo: traballar cos sentimentos. Do teatro gústame o contacto directo co público, a emoción xusto antes de abrir o telón, a maxia na que se mergullan actores e espectadores.
Ser actor é unha profesión difícil na que hai que estudar e traballar moito. Detrás das cámaras e do telón hai moitas horas de ensaios, de estudar guións, de traballar a expresión corporal e a voz, de esperar, de frío, moito frío, de calor, moita calor, de imprevistos; e na que tes que estar preparado para facer todo aquilo que os personaxes queren que fagas para lles dar vida. Pero logo de ter traballado tanto, unha vez que se abre o telón ou se acende a televisión, o resultado paga a pena e dá forzas para seguir adiante.
Non sabería dicir se prefiro traballar na televisión ou no teatro. Cada medio ten o seu encanto e a súa complicación e metodoloxía, pero ao final redúcense ao mesmo: traballar cos sentimentos. Do teatro gústame o contacto directo co público, a emoción xusto antes de abrir o telón, a maxia na que se mergullan actores e espectadores.
Ser actor é unha profesión difícil na que hai que estudar e traballar moito. Detrás das cámaras e do telón hai moitas horas de ensaios, de estudar guións, de traballar a expresión corporal e a voz, de esperar, de frío, moito frío, de calor, moita calor, de imprevistos; e na que tes que estar preparado para facer todo aquilo que os personaxes queren que fagas para lles dar vida. Pero logo de ter traballado tanto, unha vez que se abre o telón ou se acende a televisión, o resultado paga a pena e dá forzas para seguir adiante.
0 comentarios a “Manu Fernández é Mingos”